Cumbria way 2014

Maandag 9 juni vertrok ik samen met Christien om in het Lake district UK de Cumbria way te gaan lopen.

Het is heerlijk weer en bij Antwerpen vond ik het toch een beetje benauwd worden en kijk ik of de airco wel aan is.
Nadat ik het knopje 2 of 3 x had ingedrukt begon er een lampje te branden op het dashboard....laten we even een parkeerplaats zoeken zeg ik nog, maar de auto viel langzaam terug en op het laatst kon ik hem nog net op een parkeerplaats manouvreren.
De auto rookte behoorlijk onder de motorkap maar de meter gaf niet aan dat de motor aan de kook was. De wegenwacht maar gebeld.
Dat duurde nog zeker anderhalf uur, die heeft de auto naar Lokeren gebracht.

Tot overmaat van ramp heeft het hier afgelopen nacht vreselijk gehagelt de loods stond vol met auto's waarvan de ramen en daken volledig in puin lagen het leek alsof er iemand met een honkbal knuppel op had geslagen.
Alle leenauto's waren al uitgeleend, we moeten maar wachten tot morgen, de verzekering betaald het hotel voor vanacht.

De man van de berging zegt dat er 3 hotels in de stad zijn, het eerste is gesloten, de tweede licht aan de rand van een industrieterrein en de laatste in het centrum.
We kiezen de laatste maar helaas de eigenaar is de stad uit en komt pas tegen 20:00 uur terug.
Ik dacht nou Lokeren heeft een voetbalclub en zal wel een grote stad zijn zodat er vast wel iets te doen zal zijn met pinksteren... nou in Schoonebeek is er meer te doen, en dan duurt een middag heeel lang.
Om 7 uur bel ik de man van het Hotel hij zegt met een uurtje ben ik terug, we eten nog wat in een restaurantje en lopen maar alvast naar het hotel en nemen plaats op het minieme terrasje, in het naast gelegen cafe "het ezeltje" wordt een gezin buiten gezet, we zijn niet welkom zegt de dronken vrouw tegen haar vriend en haar zoon maar ze nemen plaats op het terras. De vrouw is zeer luidrugtig en ik zie Christien steeds ongelukkiger worden.
Op een gegeven moment zet de vrouw psst psst gij hiernaast..  maar we willen ons niet mengen in de echtlijke ruzie en zeggen dat we het niet verstaan, dat helpt. Even verlaat de zoon boos het terras, nog een paar minuten erna doet ook de vrouw een poging en stuiterd plat op haar gezicht over het terras.

Ik besluit nadat alles weer rustig is de hoteleigenaar nog maar eens te bellen, hij neemt op en op de achtergrond hoor ik een feestje en iemand luid boeren terwijl de man zegt "met een uurtje ben ik er denk ik wel".
Ik vind het wel genoeg en zeg dat we wel een ander hotel zoeken.

Dat laatste is simpeler gezegd dan gedaan, we vragen in cafe "het ezeltje" of ze het telfoonnummer hebben van een taxi.
Ze zoeken me het telefoonnummer op en kunnen wel iemand regelen met een taxi, jaja.. een ritje van 3 minuten voor 25 euro, ik loop dat half uurtje wel..

Het Biznis hotel is een super deluxe hotel, alles erop en eraan.
We hebben heerlijk geslapen en wachten nu op telefoon van de garage.

Eindelijk Santiago

Gisteravond fluisterde Martin dat dat de laatste avond voor ons zal zijn als pelgrims, tot dat moment had ik er nog geen moment aan gedacht, ik besluit om er in de ochtend tijdens de wandeling over na te denken.
Jammer genoeg heb geen tijd om Na te denken, Timo loopt de hele tijd te fluiten en te gooien met zijn wandelstok (als een tamboermaitre)
Naarmate we dichter bij Santiago komen wil ik het ook beindigen ik ren letterlijk de laatste heuvel op; monte de Gozo, hier schijn je de kathedraal al te zien, maar helaas de teleurstelling is voor mij, want ik zie geen kathedraal, lopen tot het einde dan, geleidelijk wordt het me duidelijk dat ik de camino pas kan afsluiten als ik iedereen die met me heeft meelopen ook werkelijk Santiago binnenloopt.
Ik wordt op m'n wenken bediend, als ik in het pelgrimsburo sta te wachten in de rij staat Vicky net voor me, waar kom jij nou vandaan zegt ze, ik
dacht dat je mijlen voor me uit was, en ik dacht dat het nog dagen zou duren voor ze hier zou zijn.
Na een dikke knuffel ga ik naar binnen om mijn compostella in ontvangst te nemen, de dame bekijkt mijn credential (mijn dagelijkse stempekaart) en ik moet een lijstje invullen voor de statistieken, daarna zoekt ze mijn naam op in het latijn, het wordt Rudolphus Hendrikus Everts en een verhaal waarvan de strekking luidt uw zonden zijn u vergeven.

Daarna gaan we de kathedraal binnen, prachtig gebouw met veel goud en beelden, via een trapje Kom je achter het enorme beeld van de Apostel Jacobus, het is de bedoeling dat je hem omarmd, en iets in zijn oor fluisterd, ik zeg letterlijk; "de groetn van oes kokie, en bedankt veur de geweldige reis".
Daarna ga ik aan de andere zijde naar beneden, een keldertje in waar een zilveren schrijn staat opgesteld, met de beenderen van Jacobus, dit is het doel waarvoor mensen eeuwen lang deze plek bezoeken, velen van hen zoeken hier naar een wonder, of vergeving van hun zonden.
Ik ben de reis aangegaan om het sociale aspect, en het grote avontuur, ik kan zeggen dat ik geweldig heb genoten, en veel heb geleerd.
Ik verlaat het keldertje weer, en blijf nog even voor de pelgimsmis, dit is echter een brug te ver voor mij, rare poppekast voor toeristen.
Ik loop het plein voor de kathedraal weer op en vind daar even later Martin, Timo, Cecilia, Vicky en Johnny, we zoeken een herberg op en wachten op Michael, die zal binnen een uur hier moeten zijn Johny zoekt telefonisch contact maar krijgt geen verbinding.
Zo eigenwijs als ik ben loop ik zonder iets te zeggen de deur uit, de herberg bevindt zich namelijk aan de route, en zoek een plekje in de schaduw, lang hoef ik niet te wachten want in de verte zie ik iemand die in het gras wil gaan zitten, hij heeft een hoed op en een soort van handoek op zijn hoofd, dat kan maar een man zijn.
Bijna iedereen is nu binnen, ik wacht nog op Ronald de zuid Afrikaan, de twee denen Carsten en Erik, en Jos uit nederland, morgen is er weer een dag.
Buenos Noches

Judith

Nog maar 2 dagen, ik wordt om even voor 5 wakker geflitst doordat mijn buurvrouw, met haar zaklamp midden in in mijn gezicht meent te moeten schijnen om de tijd ye zien, ik vloek een keer, en ze verontschuldigd zich ( denk ik want het was een ouwe spaanse taart).
Na een uurtje draaien wek ik Martin, we hebben gisteren afgesproken dat we samen naar Santiago lopen.
Vandaag maar 20 kilometer, maar ik zal blij zijn als deze weer achter de rug zijn.
We vinden de gemeentelijke herberg maar die is nog gesloten, Martin vind in zijn gids een betere herberg, die is wel geopend nadat we gedouched zijn, komen ook Judith en haar moeder binnen, ze zegt we hebben binnen gekeken in de gemeentelijke herberg maar dat zag er niet uit.
Judith wordt morgen 19 jaar, ze heeft eens een documentaire gezien over de camino en sindsdien wil ze deze graag lopen als ze haar gymnasium diploma behaald, haar moeder wilde graag met haar mee, en zo geschiedde, tijdens de camino wilde ze nadenken over haar relatie omdat ze graag zou willen samenwonen.
Ze heeft, inmiddels de knoop doorgehakt en zal het ouderlijk huis binnenkort verlaten.
Wat me opgevallen  is dat Judith de afgelopen weken steeds met haar moeder liep, maar gisteren en vandaag alleen, ze zegt dat ze morgen weer samen met haar moeder loopt en dat ze alleen liep om haar gedachten te ordenen.
Nou tijd om te eten.
Buenos noches

John

Vanmorgen sliep iedereen nog, ik kleed me aan in het schemerlicht, en vul mijn rugzak. Om even voor zeven sta ik beneden en koop een koffie met een croissantje bij het café-tje op de hoek, hier heb ik gisteravond het licht uitgegaan met Jos, en het verbaasd me dat de waard al weer druk in de weer is zo vroeg.
Zeven uur het is tijd om te gaan, ik loop weer alleen en geniet van de rust in de vroege ochtend.
Ongeveer 2 uur lopen en ik krijg trek in een kop koffie, ik wordt op mijn wenken bediend, uit de mist doemt een barretje op.
Na de koffie zijn Timo en Martin ook gearriveerd en vervolgen we de weg met ons drieën.
Al snel gaat het weer bergop en de jongens maken een liedje over mij, de Dutchonator, de bionische man die iedereen verslaat die bergop loopt, ik haal zelfs een paar fietsers in wat nog meer hilariteit in hun net verzonnen lied brengt.
Op een gegeven moment vraag ik hoever we nog moeten vandaag want ik voel vandaag de vermoeidheid toenemen, ik zou blij zijn als we Santiago in het zicht hebben, maar de paaltjes langs de weg geven nog ongeveer 40 km aan, nog 2 dagen van 20 km.
Onder weg groet ik Jonn, een nederlander die ik voor het eerst op het 100 km punt heb gezien, we hebben gisteravond samen gegeten.
John is 44 en komt uit Eerbeek, op de vraag waarom de camino moet hij even nadenken, hij verteld dat hij al een paar jaar met het idee loopt om de camino te lopen samen met zijn vader maar dat een hartkwaal roet in het eten heeft gegooid, dat maakte het voor hem onmogelijk om de camino te lopen. Hij krabbelt er gelukkig weer een beetje bovenop een jaar geleden, en de plannen worden weer uit de kast gehaald, echter is het dan zijn vader die plotseling komt te overlijden.
Daarom is het nu erg belangrijk voor hem om door te lopen van Santiago naar Fisterra, hij draagt wat as van zijn vader mee en wil dit uitstrooien daar in de oceaan.

Ik heb het even moeilijk met dit verhaal, en verheug me op het moment dat ik mijn verhaal kan delen met mijn vader.

Timo

Het begint echt een routine te worden, elke dag het dezelfde ritueel, opstaan, tandenpoetsen, spullen weer in de rugzak, schoenen aantrekken, en weer verder na ongeveer een a twee uur koffie met toast, nog eens twee uur wat eten, en dan de laatste kilometers.
Ik start met Iris en Vanessa, maar het gaat berg op, dus geef ik vol gas en doe een uurtje of anderhalf cardiofitness, na een drie kwartier zie ik Timo en Martin, Der op en erover maar de heren zeggen tegen elkaar; wass ist mit der holländer los, will er uns verarschen oder? Ik denk nog wat gas erbij maar Martin blijft kleven, na twintig minuten geeft Timon op, maar dan komen we bij een bar en gaan we eerst wat eten.
Timo is een jongen van 19 uit Freiburg (zwarte woud) 
Hij zegt dat hij de camino in eerste instantie uit religieuze gronden wilde lopen maar de laatste dagen voordat hij werkelijk ging lopen zijn dat er meer geworden en is het religieuze aspect eigenlijk verdwenen.
Hij heeft veel na kunnen denken of hij de juiste beslissingen heeft genomen de laatste tijd, en vind dat hij daarin goed is geslaagd.
Het verbaasd me steeds weer hoe zulke jonge jongens als Timo en Martin zo open met  ouderen, zoals Vanessa en Iris omgaan.
Leeftijd is in het geheel onbelangrijk evenals rangen en standen, we moeten immers allemaal zelf lopen en onze eigen spullen dragen en wassen, we hebben allemaal dezelfde pijntjes en ongemakken.
En weer een dag voorbij we zijn aangekomen in Palas de Rei, en zoeken een bed, geen probleem ditmaal omdat we iedereen voorbij zijn gelopen.
Ik ga relaxen, Buenos Noches

Iris

Ik heb Iris volgens mij wel vaker genoemd, ik Kom haar dagelijks meerdere keren tegen, en sinds 3 dagen trekken we samen op.
Iris is even oud als Vanessa, dus een jaar of 65 en net gepensioneerd.
Ze heeft een rijk verleden, haar man zit in het onderwijs en ze hebben in Zambia, Lausanne, en Londen gewoont.
Ze heeft de camino al eens gelopen in 2007, en loopt deze nog eens om te ontsnappen aan de stress en zorgen van alle dag.
Ik moet weer sterk worden zegt ze, mijn man is ernstig ziek en moet een hartoperatie ondergaan, en ik moet sterk voor ons beiden kunnen zijn, maar doordat mijn dochter een jaar geleden een autoongeval heeft gehad heb ik veel aan m'n hoofd, tot overmaat van ramp heeft de man van deze dochter ook nog zijn biezen gepakt omdat hij de juffrouw van zijn zoontje leuker vond.

Ik voel de pijn die ze met zich bedraagt en hoop dat de camino voor haar een beetje van de zorg kan wegnemen.

De camino loopt voor mij ten einde we passeren het punt waarop de laatste 100 km staat aangegeven, ik moet bekennen dat ik het zo langzamerhand ook wel beu ben iedere morgen om 6 uur opstaan, je spullen in de rugzak stoppen, 5 uurtjes lopen en weer uitpakken, alleen omdat er geen plaats meer is in de herbergen als je later komt, als het aan mij zou liggen zou ik mijn tijd overdag wat meer willen spreiden, iets later weg en wat langer doorlopen.
We hebben vandaag weer de eindstreep gehaald en een slaapplaats bemachtigd, douchen een middagslaapje, en dan een pelgrimsmenu opsnorren.
Buenos noches

Tricastella naar Sarria

Ik hoop nog een paar dagen met Martin op te trekken, want hij weet de beste herbergen te vinden.
Dit maal weer een mooie kleine herberg, kleine 4 persoons kamer alles is netjes en goed schoon, we delen de kamer met Iris en Vanessa.
Gisteravond nog even de blog van Maurice nagelezen, die heeft vorig jaar de camino gelopen, verrassend om te lezen dat hij bij de beklimming naar o cereiro ineens een kudde koeien tegen kwam, ik had namelijk exact dezelfde ontmoeting.
Even verderop zegt Martin hé die vrouw die staat in mijn reisgids  en ook deze oude vrouw beschrijft Maurice, ze staat met een bord met pannekoeken klaar die je moet proeven, of je wil of niet, en we doneren een euro.
Gelukkig dat ik de blog van Maurice heb gelezen want anders hadden we waarschijnlijk dezelfde fout gemaakt en de lange route gelopen, nu zijn we erop verdacht en nemen keurig de goede afslag( grapje hoor Maurice, want als er niet 2 duitse dames op de splitsing hadden staan twijfelen hadden wij ook zonder op te kijken de lange route gelopen)
Na een uurtje lopen vinden we een barretje en drinken een koppie koffie, en lopen met ons viertjes stevig door.
Tegen de middag zijn we in Sarria, Iris zegt heeft de herberg een keuken want ik wil graag koken vanavond, Martin zegt Ja die is er, en ik antwoord ok dan maak ik een heerlijke paprika met chorizo sallade, Vanessa zorgt voor de wijn, dat wordt vast een goede maaltijd.

Het weer is ook een hot topic, ik kijk regelmatig even op buienradar naar de vijfdaagse voorspelling per 3 uur, die is heel accuraat, voor vandaag voorspellen ze 20% kans op 0,1 mm regen, Martin zegt mijn moeder zegt dat ee regen voorspelt wordt vandaag, ik zeg Nee hoor geen regen, hooguit een paar drupjes motregen, we zullen zien zegt hij.
Bij vertrek drupt het een beetje, we lopen naar beneden in het dorp en ik zie Vanessa wurgen met haar poncho en zeg tegen haar laat die maar uit want het gaat niet regenen, ze zegt ok help me even dat ding over mijn rugzak te doen zodat die niet nat wordt. Na een paar minuten is het weer droog en zie je iedereen zweten onder hun poncho, ik lach erom en Vanessa zegt; it must be awfull to be right all the time...  de rest van de morgen blijft het heerlijk weer temperatuur is wat aan de lage kant maar 20 graden is goed te doen.