Eindelijk Santiago

Gisteravond fluisterde Martin dat dat de laatste avond voor ons zal zijn als pelgrims, tot dat moment had ik er nog geen moment aan gedacht, ik besluit om er in de ochtend tijdens de wandeling over na te denken.
Jammer genoeg heb geen tijd om Na te denken, Timo loopt de hele tijd te fluiten en te gooien met zijn wandelstok (als een tamboermaitre)
Naarmate we dichter bij Santiago komen wil ik het ook beindigen ik ren letterlijk de laatste heuvel op; monte de Gozo, hier schijn je de kathedraal al te zien, maar helaas de teleurstelling is voor mij, want ik zie geen kathedraal, lopen tot het einde dan, geleidelijk wordt het me duidelijk dat ik de camino pas kan afsluiten als ik iedereen die met me heeft meelopen ook werkelijk Santiago binnenloopt.
Ik wordt op m'n wenken bediend, als ik in het pelgrimsburo sta te wachten in de rij staat Vicky net voor me, waar kom jij nou vandaan zegt ze, ik
dacht dat je mijlen voor me uit was, en ik dacht dat het nog dagen zou duren voor ze hier zou zijn.
Na een dikke knuffel ga ik naar binnen om mijn compostella in ontvangst te nemen, de dame bekijkt mijn credential (mijn dagelijkse stempekaart) en ik moet een lijstje invullen voor de statistieken, daarna zoekt ze mijn naam op in het latijn, het wordt Rudolphus Hendrikus Everts en een verhaal waarvan de strekking luidt uw zonden zijn u vergeven.

Daarna gaan we de kathedraal binnen, prachtig gebouw met veel goud en beelden, via een trapje Kom je achter het enorme beeld van de Apostel Jacobus, het is de bedoeling dat je hem omarmd, en iets in zijn oor fluisterd, ik zeg letterlijk; "de groetn van oes kokie, en bedankt veur de geweldige reis".
Daarna ga ik aan de andere zijde naar beneden, een keldertje in waar een zilveren schrijn staat opgesteld, met de beenderen van Jacobus, dit is het doel waarvoor mensen eeuwen lang deze plek bezoeken, velen van hen zoeken hier naar een wonder, of vergeving van hun zonden.
Ik ben de reis aangegaan om het sociale aspect, en het grote avontuur, ik kan zeggen dat ik geweldig heb genoten, en veel heb geleerd.
Ik verlaat het keldertje weer, en blijf nog even voor de pelgimsmis, dit is echter een brug te ver voor mij, rare poppekast voor toeristen.
Ik loop het plein voor de kathedraal weer op en vind daar even later Martin, Timo, Cecilia, Vicky en Johnny, we zoeken een herberg op en wachten op Michael, die zal binnen een uur hier moeten zijn Johny zoekt telefonisch contact maar krijgt geen verbinding.
Zo eigenwijs als ik ben loop ik zonder iets te zeggen de deur uit, de herberg bevindt zich namelijk aan de route, en zoek een plekje in de schaduw, lang hoef ik niet te wachten want in de verte zie ik iemand die in het gras wil gaan zitten, hij heeft een hoed op en een soort van handoek op zijn hoofd, dat kan maar een man zijn.
Bijna iedereen is nu binnen, ik wacht nog op Ronald de zuid Afrikaan, de twee denen Carsten en Erik, en Jos uit nederland, morgen is er weer een dag.
Buenos Noches

Judith

Nog maar 2 dagen, ik wordt om even voor 5 wakker geflitst doordat mijn buurvrouw, met haar zaklamp midden in in mijn gezicht meent te moeten schijnen om de tijd ye zien, ik vloek een keer, en ze verontschuldigd zich ( denk ik want het was een ouwe spaanse taart).
Na een uurtje draaien wek ik Martin, we hebben gisteren afgesproken dat we samen naar Santiago lopen.
Vandaag maar 20 kilometer, maar ik zal blij zijn als deze weer achter de rug zijn.
We vinden de gemeentelijke herberg maar die is nog gesloten, Martin vind in zijn gids een betere herberg, die is wel geopend nadat we gedouched zijn, komen ook Judith en haar moeder binnen, ze zegt we hebben binnen gekeken in de gemeentelijke herberg maar dat zag er niet uit.
Judith wordt morgen 19 jaar, ze heeft eens een documentaire gezien over de camino en sindsdien wil ze deze graag lopen als ze haar gymnasium diploma behaald, haar moeder wilde graag met haar mee, en zo geschiedde, tijdens de camino wilde ze nadenken over haar relatie omdat ze graag zou willen samenwonen.
Ze heeft, inmiddels de knoop doorgehakt en zal het ouderlijk huis binnenkort verlaten.
Wat me opgevallen  is dat Judith de afgelopen weken steeds met haar moeder liep, maar gisteren en vandaag alleen, ze zegt dat ze morgen weer samen met haar moeder loopt en dat ze alleen liep om haar gedachten te ordenen.
Nou tijd om te eten.
Buenos noches

John

Vanmorgen sliep iedereen nog, ik kleed me aan in het schemerlicht, en vul mijn rugzak. Om even voor zeven sta ik beneden en koop een koffie met een croissantje bij het café-tje op de hoek, hier heb ik gisteravond het licht uitgegaan met Jos, en het verbaasd me dat de waard al weer druk in de weer is zo vroeg.
Zeven uur het is tijd om te gaan, ik loop weer alleen en geniet van de rust in de vroege ochtend.
Ongeveer 2 uur lopen en ik krijg trek in een kop koffie, ik wordt op mijn wenken bediend, uit de mist doemt een barretje op.
Na de koffie zijn Timo en Martin ook gearriveerd en vervolgen we de weg met ons drieën.
Al snel gaat het weer bergop en de jongens maken een liedje over mij, de Dutchonator, de bionische man die iedereen verslaat die bergop loopt, ik haal zelfs een paar fietsers in wat nog meer hilariteit in hun net verzonnen lied brengt.
Op een gegeven moment vraag ik hoever we nog moeten vandaag want ik voel vandaag de vermoeidheid toenemen, ik zou blij zijn als we Santiago in het zicht hebben, maar de paaltjes langs de weg geven nog ongeveer 40 km aan, nog 2 dagen van 20 km.
Onder weg groet ik Jonn, een nederlander die ik voor het eerst op het 100 km punt heb gezien, we hebben gisteravond samen gegeten.
John is 44 en komt uit Eerbeek, op de vraag waarom de camino moet hij even nadenken, hij verteld dat hij al een paar jaar met het idee loopt om de camino te lopen samen met zijn vader maar dat een hartkwaal roet in het eten heeft gegooid, dat maakte het voor hem onmogelijk om de camino te lopen. Hij krabbelt er gelukkig weer een beetje bovenop een jaar geleden, en de plannen worden weer uit de kast gehaald, echter is het dan zijn vader die plotseling komt te overlijden.
Daarom is het nu erg belangrijk voor hem om door te lopen van Santiago naar Fisterra, hij draagt wat as van zijn vader mee en wil dit uitstrooien daar in de oceaan.

Ik heb het even moeilijk met dit verhaal, en verheug me op het moment dat ik mijn verhaal kan delen met mijn vader.

Timo

Het begint echt een routine te worden, elke dag het dezelfde ritueel, opstaan, tandenpoetsen, spullen weer in de rugzak, schoenen aantrekken, en weer verder na ongeveer een a twee uur koffie met toast, nog eens twee uur wat eten, en dan de laatste kilometers.
Ik start met Iris en Vanessa, maar het gaat berg op, dus geef ik vol gas en doe een uurtje of anderhalf cardiofitness, na een drie kwartier zie ik Timo en Martin, Der op en erover maar de heren zeggen tegen elkaar; wass ist mit der holländer los, will er uns verarschen oder? Ik denk nog wat gas erbij maar Martin blijft kleven, na twintig minuten geeft Timon op, maar dan komen we bij een bar en gaan we eerst wat eten.
Timo is een jongen van 19 uit Freiburg (zwarte woud) 
Hij zegt dat hij de camino in eerste instantie uit religieuze gronden wilde lopen maar de laatste dagen voordat hij werkelijk ging lopen zijn dat er meer geworden en is het religieuze aspect eigenlijk verdwenen.
Hij heeft veel na kunnen denken of hij de juiste beslissingen heeft genomen de laatste tijd, en vind dat hij daarin goed is geslaagd.
Het verbaasd me steeds weer hoe zulke jonge jongens als Timo en Martin zo open met  ouderen, zoals Vanessa en Iris omgaan.
Leeftijd is in het geheel onbelangrijk evenals rangen en standen, we moeten immers allemaal zelf lopen en onze eigen spullen dragen en wassen, we hebben allemaal dezelfde pijntjes en ongemakken.
En weer een dag voorbij we zijn aangekomen in Palas de Rei, en zoeken een bed, geen probleem ditmaal omdat we iedereen voorbij zijn gelopen.
Ik ga relaxen, Buenos Noches

Iris

Ik heb Iris volgens mij wel vaker genoemd, ik Kom haar dagelijks meerdere keren tegen, en sinds 3 dagen trekken we samen op.
Iris is even oud als Vanessa, dus een jaar of 65 en net gepensioneerd.
Ze heeft een rijk verleden, haar man zit in het onderwijs en ze hebben in Zambia, Lausanne, en Londen gewoont.
Ze heeft de camino al eens gelopen in 2007, en loopt deze nog eens om te ontsnappen aan de stress en zorgen van alle dag.
Ik moet weer sterk worden zegt ze, mijn man is ernstig ziek en moet een hartoperatie ondergaan, en ik moet sterk voor ons beiden kunnen zijn, maar doordat mijn dochter een jaar geleden een autoongeval heeft gehad heb ik veel aan m'n hoofd, tot overmaat van ramp heeft de man van deze dochter ook nog zijn biezen gepakt omdat hij de juffrouw van zijn zoontje leuker vond.

Ik voel de pijn die ze met zich bedraagt en hoop dat de camino voor haar een beetje van de zorg kan wegnemen.

De camino loopt voor mij ten einde we passeren het punt waarop de laatste 100 km staat aangegeven, ik moet bekennen dat ik het zo langzamerhand ook wel beu ben iedere morgen om 6 uur opstaan, je spullen in de rugzak stoppen, 5 uurtjes lopen en weer uitpakken, alleen omdat er geen plaats meer is in de herbergen als je later komt, als het aan mij zou liggen zou ik mijn tijd overdag wat meer willen spreiden, iets later weg en wat langer doorlopen.
We hebben vandaag weer de eindstreep gehaald en een slaapplaats bemachtigd, douchen een middagslaapje, en dan een pelgrimsmenu opsnorren.
Buenos noches

Tricastella naar Sarria

Ik hoop nog een paar dagen met Martin op te trekken, want hij weet de beste herbergen te vinden.
Dit maal weer een mooie kleine herberg, kleine 4 persoons kamer alles is netjes en goed schoon, we delen de kamer met Iris en Vanessa.
Gisteravond nog even de blog van Maurice nagelezen, die heeft vorig jaar de camino gelopen, verrassend om te lezen dat hij bij de beklimming naar o cereiro ineens een kudde koeien tegen kwam, ik had namelijk exact dezelfde ontmoeting.
Even verderop zegt Martin hé die vrouw die staat in mijn reisgids  en ook deze oude vrouw beschrijft Maurice, ze staat met een bord met pannekoeken klaar die je moet proeven, of je wil of niet, en we doneren een euro.
Gelukkig dat ik de blog van Maurice heb gelezen want anders hadden we waarschijnlijk dezelfde fout gemaakt en de lange route gelopen, nu zijn we erop verdacht en nemen keurig de goede afslag( grapje hoor Maurice, want als er niet 2 duitse dames op de splitsing hadden staan twijfelen hadden wij ook zonder op te kijken de lange route gelopen)
Na een uurtje lopen vinden we een barretje en drinken een koppie koffie, en lopen met ons viertjes stevig door.
Tegen de middag zijn we in Sarria, Iris zegt heeft de herberg een keuken want ik wil graag koken vanavond, Martin zegt Ja die is er, en ik antwoord ok dan maak ik een heerlijke paprika met chorizo sallade, Vanessa zorgt voor de wijn, dat wordt vast een goede maaltijd.

Het weer is ook een hot topic, ik kijk regelmatig even op buienradar naar de vijfdaagse voorspelling per 3 uur, die is heel accuraat, voor vandaag voorspellen ze 20% kans op 0,1 mm regen, Martin zegt mijn moeder zegt dat ee regen voorspelt wordt vandaag, ik zeg Nee hoor geen regen, hooguit een paar drupjes motregen, we zullen zien zegt hij.
Bij vertrek drupt het een beetje, we lopen naar beneden in het dorp en ik zie Vanessa wurgen met haar poncho en zeg tegen haar laat die maar uit want het gaat niet regenen, ze zegt ok help me even dat ding over mijn rugzak te doen zodat die niet nat wordt. Na een paar minuten is het weer droog en zie je iedereen zweten onder hun poncho, ik lach erom en Vanessa zegt; it must be awfull to be right all the time...  de rest van de morgen blijft het heerlijk weer temperatuur is wat aan de lage kant maar 20 graden is goed te doen.

Tricastella

Omdat ik gisteren extra km heb gelopen, doe ik vandaag rustig aan, het zijn volgens mijn boekje nog maar 4 dagen naar Santiago, dus ga ik het wat rustiger aan doen, 5 dagen van 25 km is goed te doen.
Dan houd ik nog een dag over om naar Fisterre te gaan met de bus en een dag om Santiago te bekijken.
Martin zat in dezelfde herberg en we lopen sqmen naar Tricastella, we zoeken op wat de beste herberg is, maar deze is al vol ( let wel het is pas 10 uur) we waren al vooraf gewaarschuwd dat later op de camino de spanjaarden ook erbij komen ze lopen de laatste 100  km en dat zonder rugzak, ze beheersen de taal en reserveren van te voren een plek in de particuliere herbergen.
We vinden een goed alternatief met een 8 persoons kamer, met toilet en douche.
Geen bijzonder verhaal vandaag, tot nu toe, wat ik volgens mij nog niet heb geschreven is het verhaal dat Tony mij later vertelde, ik schreef dat hij met hartklachten was opgenomen in het ziekenhuis.
Ik trof hem die avond weer in de bar om iets te eten, hij is 43 en hotel manager en zoals engelsen zeggen between jobs, werkeloos maar niet echt, zijn moeder is een paar jaar terug gestorven en hij leeft van de nalatenschap.
Zijn grootvader heeft nogal wat onroerend goed gekocht ( hij bezat zo ongeveer het hele dorp ) als ok het goed heb begrepen heeft tony dat allemaal verbrast in de laatste 4 jaar en wacht hij nu op een cheque van de bank voor de verkoop van het laatste huis, helaas voor hem is de verkoop rond maar de financiering nog niet. Vanmorgen lopen we langs een weiland met een tentje en een hoed met een briefje  dat de bank de man/vrouw van wie de hoed is geen geld wil geven en dat hij graag een donatie wil om zijn reis te voltooien, ik denk gelijk aan tony en gooi een euro in de hoed ( gisteren wilde hij nog zijn laatste euro spenderen om mij een biertje te kopen, die heb ik uiteraard vriendelijk afgeslagen)

Buenos diaz

Ps
Kokie ik bin mij niet zeker of het Sunterklaos was die ik  teegn komn bin, zien peerd zag ik vant vömmerdag wal staon, en in de harbarg der teegnover har de weerd een koppeltien zwarte pieten ant wark.  Ik zal der een foto bij doen zodat ij kunt zien dak niet lieg. ( hij is wal incognito, maor dat is logisch, maor woont wal in een kark)

Paddy

Vanochtend om 6 uur vertrokken, Vanessa was ook in de herberg en vertelde dat er een mooiere route is door de bergen, ik denk ok dat is net wat voor mij, met wandelen is het net als met fietsen, je vertrekt als groep en zo gauw je aan de voet van de berg begint met klimmen is het ieder voor zich.
Na een minuut of 5 ben ik iedereen kwijt en geniet ik van de rust.
Het is een behoorlijke klim zeker 5km van 600 naar 1200 meter,  en vanmiddag krijg ik ook nog o cereiro die is nog pittiger die klim is de hoogste van de camino 10 km klimmen, van 700 naar 1300 meter, maar ik heb me toch een uitzicht echt wauw.
tussen bijde bergen loop ik met de uit ierland afkomstige Paddy, Paddy is gepensioneerd 62 (afgekeurd vanwege een long aandoening) hij kan redelijk meekomen,  op de vraag wat zijn reden is om de camino te lopen zeg hij dat hij voor zijn kleinzoon loopt, hij laat zich sponsoren om de school van zijn kleinzoon wat meer publiciteit en geld te geven.
Deze kleinzoon heeft authisme en de school is hiervoor especial ingericht.
Bij aankomst in o cebreiro blijken alles accomedaties al vol te zitten, er zit niks anders op dan verder lopen.
3 km verder zegt het boek, dat valga mee, de waard stuurt me echter de verkeerde kant op en het worden er 5.
Weer vol, nog 3,5 km van hetzelfde laken een pak, nogmaals 3 km, weer vol, maar ditmaal ben ik het beu en zeg ik heb een luchtbedje, mag ik op de grond slapen? Opoe komt uit de keuken en neemt me mee naar een soort eetzaal met een paar bankjes en wijst naar een ervan, ik zeg gracias en voor 3 euro ben ik onderdak.
Heerlijk even douchen na 12 uur wandelen heb ik het daar wel aan toe daarna heerlijk gegeten, en nu lekker slapen.
Buenos noches.

Martin

Vannacht goed geslapen, om 7 uur al weg, maar midden in de stad houd de wegbewijzering op, ik zie iemand zoeken, hij zegt ik zie geen pijlen of schelpen meer(de weg wordt aangegeven door gele pijlen doe overal op geschildert zijn of de st. Jacobsschelp) we vragen een man en hij zegt gewoon doorlopen, Na een kilometer denk ik dat we niet goed zitten, ik moet nodig naar toilet, de man vraagt nogmaals ditmaal een aantal mede pelgrims zijn gaan ook door, ik haak af en zoek een toilet.
Ik vind een tankstation die zo vroeg al geopend is, de vriendelijke dame achter de kassa helpt me weer op de goede weg, ik heb wonder boven wonder geen tijd verloren, en bevind me binnen een kwartier weer tussen bekenden.
Tegen de middag komt een oostenrijkse jongen bij me zitten lunchen, zijn naam is Martin, hij is 21 en komt uit Linz.
We eten wat en lopen samen verder, ik vraag Martin naar zijn reden ik de camino te lopen, dat vind hij een interesante vraag, hij is namelijk grafisch ontwerper en volgt een opleiding richting filosofie.
De reden voor hem is meer spiritueel dan religieus, hij heeft het boek van Coelho gelezen, en werken van Gurdyeff een russische filosoof, hij probeert om de leer van beide filosofen in de praktijk te brengen.
Ik bewonder zijn waarnemingsvermogen, hij verteld meerdere verhalen die me aan het denken zetten.<br>
Bijvoorbeeld over het pelgrimeren; je hebt nog steeds de keuze om de pelgrims hoed op te zetten, en je een pelgrim te voelen, en de weg te lopen zoals die eeuwen geleden gelopen werd, je hebt de keuze om luxe te negeren.
En echt weer net als vorige dagen staan we zonder dat we we erg in hebben midden in het dorp waar we moeten zijn, we zoeken de herberg en genieten de middag van het mooie weer.
Buenos noches

Foncebadon naar Ponferrada

Vanmorgen weer om 6 uur eruit, we gaan vandaag 2 hoogtepunten zien; 1  la cruz fierro, hier laten mensen een steentje achter die wordt meegenomen van huis.
2 De burcht van de kruisridders in Ponferrada, de kruisridders beschermen de pelgrims tegen de stropers.
Het is nog koud en nevelig in de bergen als ik vertrek, maar ondanks dat geniet ik van de kleurenpracht die als een schitterend pallet wordt getoond, geel, wit, paars, blauw, groen. Heerlijk geurend, een zoete weëige geur omringd me.  In  de verte klinkt de roep van de koekoek en een specht, die twee volgen me al vanaf st Jean.
Na een 40 minuten Kom ik bij la cruz de fierro, ik ben de steentjes van thuis vergeten, maar heb gisteren een oplossing gevonden in een paar leisteentjes, ik schrijf er mijn wensen op en leg ze bij het kruis. Zeg een schietgebedje en jank een beetje zoals het hoort, maak een paar foto's en verder maar weer.
Volgende stop is Manjarin, hier huist een exentriekeling die in de geest van de kruisridders leeft, geen douches in zijn refugio, en slapen doe je op de houten vloer, toiletten zijn er niet enkel latrines. Als het mistig is zoals nu luid de man regelmatig de bel zodat pelgrims de refugio kunnen vinden.
Ik vind het een smerig zootje en ga maar snel weer verder.
In de eerstvolgende bar zijn Mareike en Anita er ook, en komt Maartje ook aangewandeld we drinken een koffie.
Ik loop de rest van de dag mee met de meiden, en de laatste 8 km weer alleen, in de herberg zijn de meiden er ook.
Ik doe mijn dagelijkse taken en tegen een uur of 5 ga ik de stad even verkennen, maak wat foto's van de burcht en drink een biertje op het plein met een engelsman die ik al eerder heb ontmoet.
Hij loopt de camino voor de derde maal, maar deze keer gaat het niet zoals hij het zich het had voorgesteld.
De 2e dag voelde hij zich niet goed, hij moest constant overgeven, nadat hij zich bij de dokter had gemeld schoof deze hem on de ambulance en werd hij opgenomen in het ziekenhuis met hartklachten.
Na een week in het ziekenhuis mag hij zijn weg vervolgen.
Echter zijn leed was nog niet geleden want de eerste de beste dag zakt hij door zijn knie en weer moet hij rust houden.
Van de 20 dagen heeft hij er nu 2 gelopen, en het ergste is zegt hij, hij mag geen bier.
Nou ik heb net een restaurantje gezien, daar ga ik nu wat eten.
Het was een van de mooiste etappes tot nu toe, heb er van genoten.
Buenos noches.

Met Mareike en Anita in het geitenhok

Vandaag het grootste gedeelte van de dag alleen gelopen, alleen in de bars van de verschillende dorpjes  Kom ik bekenden tegen, ik hoop dat ik vanavond niet weer alleen hoef te eten want dat is pas vervelend, helaas kan ik de groepjes niet volgen omdat mijn been niet mee wil met de rest van het lichaam.
Tegen de middag komen we in de plaats waar de etappe van vandaag volgens het boekje stopt, ik kijk in de gemeentelijke herberg maar zie geen bekenden, om niet weer alleen te eten pep ik mezelf nog een keer op en doe de volgende 5 kilometer. Het gaat omhoog en brengt me op 1400 meter het is er erg koud net boven het vriespunt.
De eerste herberg is vol, de volgende heb ik meer geluk, ik kan slapen in een bijgebouw, natuurlijk maak ik gebruik van het aanbod, ik moet er niet aan denken om hier buiten te moeten slapen, het is hier te koud en te nat ( ik sta letterlijk met mijn hoofd in de wolken.
Ik reseveer direct voor het diner, en ga vervolgens naar buiten op zoek naar het gebouw, er ligt een geitebok voor het gebouw, en even bekruipt me de angst dat ik in het geitenhok moet slapen, de verrassing is echter groot als ik de deur open, is het er lekker warm er ligt vloerbedekking op de vloer en Mareike en Anita twee duitse studentes begroeten mij.
De beide meiden heb ik al eens een stuk mee gelopen, ze studeren toerisme de ene bachelor de andere master en zijn een jaar of 23.
Anita heeft in Schotland gewoond en heeft net als mij de west highlandway gelopen.
Tijdens het diner zit ik aan een franstalige tafel en ben blij dat er rustig wordt gesproken zodat ik het gesprek goed kan volgen. een van de heren Jean Marie is zangtherapeut, hij zal na het eten graag een paar nummers zingen.
Jean Marie wordt aangekondigd door een duitser die verteld dat hij niet alleen werkt met autistische kinderen als muzikale therapeut maar dat het een beroemd opera zanger is in Frankrijk en Italië.
Het is een fantastisch mini concert.
Na het concert trek ik me terug in het geitenhok om mijn blog te schrijven.
Genoeg voor vandaag, ik ben nu in het plaatsje Foncebadón.
Buenos noches.

Astorga

Het hotel was een aangenaam verblijf, maar het eten was te veel, dat was ik afgelopen weken niet meer gewoon, ook het ontbijt was overvloedig, als juffrouw mier vloog de gastvrouw van hot naar her, ze vraagt of ik een eitje wil en voor ik graag kan zeggen, heeft zij deze al on de pan, ze heeft 3 soorten eigen gemaakte jam, en we moeten ze allemaal proeven.
Om 8 uur zwaait ze ons uit, ik trek nog wat met mijn been maar na een half uurtje is dat ook weg en vliegen de kilometers. Tegen een uur of 10 horen we het geluid van kerkklokken, gevolgd door gezang, wat een onthaal zeggen we, we lopen het dorp binnen en zoeken de bron van het geluid, ik zeg voor de gein straks is het een bandrecordertje, en het blijkt inderdaad uit een luidspreker te komen die boven in de kerktoren hangt.

We komen Astorga tegen een uur of 1  binnen en Vanessa heeft wel genoeg gelopen voor vandaag zegt ze, ik zwaai haar goedendag en ga alleen verder, volgende dorp ligt op 5 km van hier en over nog eens 5 de volgende.
Ik ga nog even naar toilet in een barretje en begin aan de laatste paar honderd meter toen me te binnenschiet dat ik nog maar iets van een tientje heb, ik raadpleeg mijn gids en zie dat er niks anders opzit dan 5 km terug te lopen naar Astorga.
Tot overmaat van ramp begint het ook nog te regenen en te hagelen, ik zie een herberg wanneer ik bijna het centrum van Astorga heb berijkt gelukkig net voor dat de onweersbui echt uitbreekt, ik schrijf me hier in en ga straks als het weer droog is wel even naar de bank.
Voor vandaag ben ik er weer klaar mee buenos noches

Vanessa

Gelukkig vandaag niet niet zo vroeg opstaan half 7, om 7 uur loop ik het klooster uit. Het regent een beetje, " buigie veurt stoevm" zul oes kokie zegn.
Ik laat het oude centrum achter me en beland tussen de betonnen dozen van de grote stad, de motregen gaat over in pijpestelen, we lopen over een schijnbaar verlaten industrieterrein troosteloze omgeving.
Na een half uurtje wordt het droog en doemt het plaatsje Virgin del camino op, dat betekent dat we gaan ontbijten.
Ik schuif aan bij Gofert, nederlander die van de week zijn 50 ste verjaardag heeft gevierd en zijn reisgezel en jonge duitser die hij heeft ontmoet tijdens de camino we hebben elkaar al vaker ontmoet.
Even later schuiven Vanessa en Iris aan beide dames zijn over de 65 ik heb ze een paar dagen geleden ontmoet toen ik met Jos liep ze sliepen op de zelfde kamer en we hebben veel met ze gelachen.
Na de koffie loopt Vanessa met me mee,we lopen een alternative route de camino frances loopt nl over de vluchtstrook van een autoweg niet het meest ideale wandelpad.
We schieten redelijk op voor we het in de gaten hebben zijn we in de plaats waar we moeten zijn maar veel te vroeg om te stoppen half 12, ik besluit verder te lopen maar Vanessa niet ik loop even een winkeltje in en als ik weer buiten kom zegt Vanessa ik heb me bedacht ik loop met je mee het zal ergens tussen 12 en 15 km zijn.
Ze is lid van het genootschap voor sint Jacob in engeland en er is een herberg van dit genootschap over ongeveer 2 nachten en als ze nu doorloopt dan hoeft ze morgen of overmorgen geen extra km te lopen alleen.
Ik vind het prima want alleen lijken de kilometers langer.
We zijn nog geen 500 meter op weg en ik heb al spijt van mijn besluit het is asof iemand met een mes in mijn been steekt, maar ik blijf bij mijn motto niet klagen maar dragen, en stap zonder iets te zeggen door.
Vreemd genoeg wordt de pijn weer dragelijk na een uur.
We  naderen Na 2 uurtjes het dorpje dat op 10 km van de in totaal 15 km ligt, aan het begin van het dorp staat een groot bord met albergue santa lucia, ik wordt heel erg blij want ondanks dat de pijn dragelijk is ben ik toe aan rust.
We zien de herberg niet dus ik loop de plaatselijke bar in en vraag waar de bar is, het antwoord wordt natuurlijk gegeven in het spaans en als ik het goed heb begrepen is ze gesloten en gaat pas open in " goeni", juni dus, aangezien dat nog even duurt zin we gedwongen om nog even door te lopen.
Net buiten het dorp staat er een bordje hotel, ik kijk mijn mede pelgrim aan en zij zegt zullen we kijken wat het kost?  Ik zeg ok maar hooguit 25 euro de man, ok zegt ze.
We komen aan de deur en de eigenaresse van het kleine hotel zegt 40 euro de man, maar maaltijden, gebruik wasmachine, internet en drinken inclusief.
We overleggen nogmaals, geen gesnurk, geen licht aan om 4 uur.... kunnen we 2 bedden krijgen? No problemo zegt ze, ok dan blijven we.
Super hotelletje heerlijk gegeten met nog 4 andere gasten.
Heerlijk een eigen douche, niet wachten in de rij en geen natte vloeren.
Ik trek mijn hele rugzak leeg en doe alles in de was op een t-shirt en korte broek na.
Ok ga nu een poosje slapen.
Buenos noches.

Lilly in León

Al weer een ochtend waar er vroeg wordt opgestaan.
Om half 4 wordt er al druk gebruik gemaakt van de sanitaire voorzieningen, om 5 uur zie ik Jeff al vertrekken, hij zegt dat hij geen oog heeft dichtgedaan.
Ik sta daarom ook maar op en om 6 uur sta ik buiten, straatverlichting zorgt dat ik niet hoef te zoeken naar de gele pijlen die de route markeren
Ik geniet nog een uurtje van de rust en het ontwaken van de vogels, maar tegen 7 uur gaan ook de spanjaarden met de auto naar het werk.
Ik loop rustig door, de pijn in m'n scheenbeen is dragelijk,
Ik pieker erover hoe ik niet in de gaten heb gehad dat het eraan zat te komen, ineens schiet me te binnen dat ik gisteren ben gestruikeld over een dikke steen, ik heb alles gezegd wat god verboden heeft zo veel pijn deed dat, waarschijnlijk is dit mijn straf, ik draag de pijn daarom met een glimlach(of is het een grimas).

Tijd voor een bakkie troost, als een volleerd pelgrim bestel ik een" kaffee con leche" die ik vervolgens buiten in het zonnetje geniet, naast me komt een dame zitten, ze ziet me mijn scheen insmeren en vraagt of ik mijn scheenbeen ontstoken heb, ik antwoord bevestigend.
Als ik verder loop komt ze naast me lopen, ze heet Lilly en komt uit Ierland en 67 lentes  ze heeft vorig jaar al van León naar Santiago gelopen, ze is nu de gaten aan het opvullen, dit jaar van Burgos naar León, en hopelijk volgend jaar van st Jean naar Burgos.
Lilly loopt haar camino niet vanwege het geloof maar vanwege het lopen op zich, wel vind ze dat de camino op een of andere manier haar leven heeft beïnvloed al is het maar in kleine dingen.
Grappig want dat is wat Jeff gisteren ook al vertelde, als voorbeeld noemde hij dat hij zichzelf had voorgenomen om niet meer als perfectionist alles voor zijn kinderen te doen maar ze zelf de ruimte te geven om iets te doen, al dan niet perfect.
Perfecte kinderen tja zegt Lilly ik heb een zorgen kind, ze heeft 3 kinderen maar de oudste is 43 en heeft kinderen bij 3 verschillende
vrouwen, hij is vorig jaar in Amsterdam geweest en sindsdien aan de drugs.
Zo heeft ieder huisje zijn eigen kruisje.
Inmiddels zijn we de binnenstad van León ingelopen, en nemen afscheid ze vliegt morgen weer naar huis.
Ik zoek de herberg op maar besluit hier niet te blijven, was op de 2è verdieping van een kantoorcomplex, dan de stad maar even in.
Het is even zoeken maar uiteindelijk vind ik de  oude binnenstad, mooie en statige gebouwen die getuigen van een rijk verleden, prachtige kathedraal.
Een paar mede pelgrims begroeten me en vragen of ik de herberg weet, ik zoek het op op Googlemaps en we lopen er samen naar toe, het is een klooster, de nonnetjes schrijven ons in.
Ditmaal mannen gescheiden van de vrouwen, voor enkele echtparen geeft dit problemen, want ik zie een oudere friese dame op de herenslaapzaal het bed opmaken voor haar man haha.

Ik heb net even siesta gehouden, maar ik krijg nu honger dus;
Buenos noches

Jeff

De albergue waar ik afgelopen nacht was, was een zeer bijzondere daar was iedereen het over eens, een donativo dus vrijwillige bijdrage voor het verblijf, het diner en het ontbijt. Het diner wordt gezamelijk klaar gemaakt, maar ik heb mazzel te veel mensen in de keuken, ik ga daarom even van de zon genieten in de tuin, Marcel een roemeense journalist/schrijver/poët zegt: Roelof I think it is a good time to get a nice cold beer. Wie ben ik om daar tegen in te gaan, dus we zoeken de plaatselijke bar op. Om 19:00 worden we verwacht voor het diner en we zijn op tijd terug.
Iedereen schuift aan, iedereen moet opstaan zijn naam noemen en het land van herkomst, daarna genieten we van een  heerlijke salade, en we applaudiseren en bedanken de gasten van gisteren die de maaltijd mogelijk hebben gemaakt middels hun donatie.
Er volgt een heerlijke gevulde linzensoep en een dessert, de sangria vloeit rijkelijk dat is maar goed ook want op het laatst wordt er per taal gevraagd om een lied te zingen, wij zingen toepasselijk vader jacob ( mijn voorstel omdat het lied oorspronkelijk gaat over de pelgrims, vader jacob is de heilige jacobus ) keurig in canon, het oogst een groot applaus, de 2 mooiste bijdragen komen van denemarken, een jong meisje ik schat haar een jaar of 22 beetje gothic gekleed, maar een gouden stem zingt dit geweldig mooi liedje, en Marcel, hij zingt een oud roemeens  melancholische chanson, prachtig die man verbaasd me keer op keer.
Na het diner volgt een ovetdenking in een soort van kapel, in een paar talen worden enkele bijbelteksten voorgelezen, daarna gaat er een kaars van hand tot hand en een ieder mag zeggen waarom of aan wie hij zijn camino opdraagt, ik wens iedereen alle liefde in de wereld toe ( in het duits, omdat degene die de kaars aan me overdraagt duits heeft gesproken)
Tot besluit  ag iedereen in zijn eigen taal maar allemaal tegelijk het onze vader uitspreken, ik eindig een beetje geneerd als laatste want ik loop 2 zinnen achter.
Tijd om  naar bed te gaan, ik heb een 4 persoons kamer dat is relaxed want we vinden het allemaal niet nodig om voor half 7 op te staan.
Na het ontbijt vertekend ik pas tegen half 8 ik verwacht dan ook niet veel meer dan 25 km te lopen vandaag het lopen gaat uitstekend ik loop het grootste deel van de dag alleen, Na de koffie hebben we een lange etappe van 12 km ik besluit even te pauzeren, een blikje frisdrank met tortilla (een omelet met aardappelen en ui)
Als ik de reis voortzet krijg ik ineens last van een stekende pijn in mijn scheenbeen, en uit ervaring weet ik dat dit niet goed is, ondertussen komt Jeff bij me lopen.
Jeff is 49 en komt uit London Canada, Jeff is een manager bij een telecom bedrijf, gisteren vertelde Enrico dat de gozer uit de limonadekraam zei dat er drie reden zijn waarom men de camino kan lopen; 1 religie 2   sport 3 seks
Ik vraag Jeff Wat zijn reden is hij zegt, geen van deze redenen, ik heb er over gelezen, en het intrigeerde me, de geschiedenis waarom gaan mensen al eeuwen lang deze weg? Dan moet er iets zijn, en ik heb ook dagelijks mijn kippenvel momenten.
Ik volg momenteel een deeltijd studie geschiedenis omwille van de camino.
We blijken meer gemeen te hebben dan ik in eerste instantie dacht, want ook de ouders van Jeff komen uit nederland, evenals zijn schoonouders.
Ondertussen kan ik niet meer lopen van de pijn dus zoeken we een herberg, ik vraag een zakje ijs, dat verlicht de pijn, Na de siesta koop ik de pharmacia leeg en hoop dat het morgen beter gaat.
Buenos noches

Van Caldazilla de la Cueza naar Bercianos

Al vroeg in de morgen staan de eerste pelgrims al weer naast het bed, ik sta daarom ook maar op.
Om 6 uur laat ik de herberg weer achter me ik loop nog een kilometer met Jos mee maar dan nemen we afscheid, ik ben weer alleen.
Tegen half 9 zie ik een herberg die ontbijt aanbiedt, ze hebben bruine bolletjes, das een feest na 2 weken stokbrood.
ik had me voorgenomen vandaag rustig aan te doen en niet meer dan 20 kilometer te lopen maar weer ben ik tegen 11 uur in de plaats van mijn voorgenomen bestemming Sahagún bovendien is het een dooie boel.
Nieuwe bestemming wordt  Bercianos, maar eerst wat nieuwe boodschappen, sinaasappeltje, komkommer, brood, worst.
Ik loop het stadje uit en in het park aan het eind eet ik een beetje.
10 km naar Bercianos staat op het bord, dat zijn bijna 2 uur, het zonnetje begint nu lekker warm te worden, vanmorgen was het met 2 graden best fris.
Ik loop een stukje met Maartje uit de Betuwe vrouw van mijn leeftijd schat ik, Na een uurtje gaan we even zitten wat uitrusten sinaasappeltje eten, ondertussen komen er 2 duitse pelgrims bij die Maartje al een paar dagen kent, Dirk en Thomas, gezamelijk slechtten we de laatste kilometers voor vandaag.
Dirk werkt in een sportzaak enThomas op kantoor ze zijn rond de 30 en samenwonend, Thomas had gelezen over de camino en wilde graag na jaren erover gedroomd te hebben deze graag een keer lopen, maar Ja toen kwam Dirk en die leek het niks, wat doe je dan? Je koopt een boek van één van duitslands grootste komieken die de camino heeft gelopen en binnen 10 minuten was Dirkie overtuigd en zegt ik ga mee.
Mooi verhaal maar ondertussen staan we voor het dorpje en druk z'n hand en wens hem een buen camino.
De aubergue ligt aan de andere kant van het dorp, het is de oude pastoorswoning.
Ik wordt opgewacht door een canadese hospitaliero die vrijwillig voor een paar weken helpt in deze hostel, het wordt veel gedaan heb ik gemerkt door mensen die zelf de camino eerder eens hebben gelopen en op deze manier iets terug willen geven.
Er wordt in deze aubergue gezamelijk gegeten, en ook gezamelijk bereidt, het enige wat je betaald voor overnachting en eten is een vrije gift, geheel zoals Enrico het graag ziet.
De piepers roepen, dus buenos noches.

Enrico

<p>&lt;p&gt;Vanmorgen weer op tijd vertrokken, om een uur of 6 samen met Jos, we hebben afgesproken dat ik mee zal lopen tot aan Carrion de los condes, maar met de gang die Jos erin zet zijn we er al tegen half tien,&amp;#160; naar de volgende plaats is het 17 km en dat betekent dat ik het contact met de groep kwijt ben.&lt;br&gt;<br>
Jos gaat verder en ik bedenk dat ik mijn camino loop en dat ik niet de hele dag wil rondhangen in dit dorpje, en ga op gang te mijn eigen tempo verder, na anderhalf uur mijn gedachten even de vrije gang te laten gaan, zie ik een limonadekraampje, ik koop een blikje frisdrank een appel en een banaan, en ga even zitten bij een jonge man die ik wel vaker heb gezien de laatste week.<br>
Ik gun mezelf 5 minuten rust, en wens hem goedendag, maar hij staat ook op en wandeld met me mee,.<br>
Op navraag krijg ik te horen dat hij Enrico heet en 23 jaar en net afgestudeerd is al fysiotherapeut in Turijn.<br>
Hij loopt samen met een vriend de camino, maar deze vriend staat nu te discusseren met de verkoper in de limonadekraam, Enrico zegt dat dat nog wel even kan duren ook.<br>
Als ik hem vraag waarom, verteld hij me eerst hoe hij de ware camino ziet, of beter de ware pelgrim.<br>
De camino pelgrim gaat op pad met geen of weinig middelen en leeft van wat de gemeenschap (kerkelijke) je biedt, zo zijn er herbergen die een vrije gift (donativo) vragen, maar je mag ook anoniem een gift nemen als je dit nodig hebt, dit zijn vaak ook de herbergen waar er gezamelijk wordt gekookt en de boodschappen voor je worden gedaan.

De reden dat de vriend van Enrico bij het limonadekraampje stond te bakkelijen was omdat de verkoper een uitbuiter was die woekerprijzen hanteerde in de ogen van de jongens.
Ik vertel hem dat ik het anders zie en dat ik vind dat de man een kans benut om een degelijke boterham te verdienen, het is een markt werking, we kunnen onze mening echter niet volledig op een lijn krijgen.
Enrico loopt zijn camino op religieuze gronden en hoopt hier antwoord te krijgen van god op vragen die hem bezighouden of hij wel genoeg de kerk bezoekt en wellicht dieper liggende levensvragen.
Ik wens hem een buenos camino omdat mijn slaapplaats voor vanacht berijkt is het is nu half 3 genoeg voor vandaag.

P.S.
Ik lees met plezier de reacties, het kunnen er nooit te veel zijn, ik kan ze niet beantwoorden maar dat geeft hoop ik niet.

Buenos noches

Hitte

Maandag 14 mei vroeg opgestaan, kon niet meer slapen om een uur of drie klom Michael zijn bed uit en schopte in het donker een krukje om, ik was gelijk klaarwakker omdat een van mijn oordopjes eruit was gevallen, Na een paar uurtjes gedraaid te hebben, was ik blij om eruit te kunnen, snel gepakt en om half 7 stond ik weer op de weg.
De eerste paar kilometers loop ik alleen, maar al snel hoor ik Jos de amsterdammer aankomen.
Jos kwam ik gisteren tegen vlak bij het hostel hij had een Albron t-shirt aan (de werkgever van Christien toen ze bij de huttenheugte werkte) dus ik zeg tegen hem jij moet een nederlander zijn, we komen in gesprek, en ik zeg tegen Jos vorig jaar was er ook een collega van je die de camino heeft gelopen vanuit nederland stond in jullie personeels krantje, waarop hij antwoordt ja dat was ik.
Hij moest van zijn werkgever zijn verlofdagen opnemen, omdat hij er teveel had, hij deed veel aan ultra lopen ( marathons maar dan nog langer 100 km+ )
en vroeg of hij de verlof dagen ineens mocht opnemen zodat hij de camino kon lopen, dat hebben ze goedgekeurd.
Omdat hij het zon mooie ervaring vand wilde hij dit jaar graag de camino frances nog eens lopen, samen met zijn dochter heeft hij het stuk tot aan Burgos gedaan, waarna de dochter weer huiswaarts is gekeerd en Jos zal het alleen tot aan Santiago moeten volbrengen.

Jos vraagt of ik er bezwaar tegen heb als hij vandaag een stuk met me meeloopt, ik vind het wel gezellig dus we lopen samen verder.
In het eerst volgende dorp eten we wat, en daarna een beste klim, wie het eerste boven is zegt Jos dus ik vlieg er vol in, en haal zeker 35 pelgrims in die zuchtend en kreunend de berg op kruipen, boven aan gekomen wacht een adembenemend vergezicht, en moet ik nog een paar minuten wachten op Jos.
Doris de verpleegster komt gelijk met Jos boven en gezamelijk maken we het volgende stuk vol.
Jos loopt sneller dan Doris en ondergetekede, en de hitte eist ook zijn tol, Doris doet vandaag maar 28 km en ik moet volgens de gids 34 ik pauzeer als Doris in het zicht van de hostel komt.
Na een minuut of 5 strompel ik toch maar verder en klop bij een spanjaard aan om mijn veldfles weer te vullen, een kilometer verder is mijn pijp helemaal leeg en leg ik mezelf neer in de schaduw van een boom, eerst maar even eten, schoenen en sokken even uit.
Na een minuut of tien komt Jos eraan die had wat gegeten in het hostel waar Doris nu zat, hij vraagt of ik meeloop maar ik moet echt even rusten.
Ik vraag of hij een bed wil reserveren voor mij zodat ik niet nog verder moet lopen.
Na de pauze gaat het beter en push ik mezelf en ben binnen een half uur in Fromista en op het eerste terrasje zit Jos op me te wachten met een groot glas koel bier, heerlijk.
Jos heeft een bed geregeld in het municipal dus weer geregeld voor vandaag.

Buenos noches

Het spel van de mesetas

Vanaf vandaag gaan we richting de mesetas, voor ons nederlanders is dat eigenlijk best normaal lijkt mij eindeloze vlakte heuvel op nieuwe vlakte zover als je kunt kijken, dal in en weer opnieuw beginnen. Anderen vinden het saai ik vond het wel gaan. Vanmorgen vroeg opgestaan en aanvankelijk alleen begonnen, nog snel een bakkie leut,dat had ik niet moeten doen. Ik was een half uur onderweg toen ik ontzettende aandrang kreeg, en natuurlijk kon ik in de wc-papier niet vinden in mijn rugzak, gelukkig kwamen er 2 aardige dames langs die me van het nodige papier voorzien, ook weer opgelost. Een half uurtje later Kom ik in een dorpje met een bar tijd voor ontbijt, ik zit net komt iedereen binnen; Michael, Marlies, en hoe ze het hebben gedaan weet ik niet maar ook Carsten en Erik de denen. Gezellig gegeten en weer verder, de denen doen maar 25 km vandaag maar wij iets meer dan 30, maar die zien we wel weer. Om 2 uur in het dorpje waar we overnachten, eerst mijn dagelijkse taken, en dan gezellig bijpraten in de zon. Buenos noches eigen

Burgos

Burgos is een van de grotere steden die de camino aandoet, het heeft een immense kathedraal.
Vanmorgen werd ik gewekt door het gestommel van de verpleegsters, toen ik beneden kwam was het nog donker, dus lampje aan waarna ik zag dat het nog maar 6 uur was mooi op tijd dus.
Volgens de gids die ik heb is het een tocht vanuit de stilte via de rumoerige stinkende industrieterreinen langs de snelweg naar het centrum van Burgos, echter zijn er een paar andere pelgrims die andere alternatieve routes in de gids hebben, we bundelen de krachten en komen via een voorstadje bij de rivier die door Burgos loopt, ze is omgeven door een parkachtige omgeving. We volgen de rivier ongeveer 4 kilometer tot de kathedraal, waar de herberg net achter ligt. Blij dat we de route helemaal hebben gelopen, omdat veel pelgrims tegenwoordig de bus pakken om niet over het industrieterrijn te hoeven lopen. Na de middag lekker even siesta gehouden daarna door de stad gezworven, de spanjaarden zijn vrij dus het is druk op straat. Gezellig met een paar nieuw zeelandse dames van rond de 50 en Rob uit Australië gegeten en nog even naar de plaza mayor gehandeld al met al leuke dag. Buenos noches. ro

De eerste blaren.

Gisteren de eerste kleine blaartjes gekregen, maar ik heb er gelukkig geen last van. Vanwege de hitte besluiten we om vroeg op te staan, om kwart voor 6 sluip
Ik naar beneden om ontbijt te maken, binnen 5 minuten is ook de rest van de gasten beneden. Om Kwart over 6 zijn we dan weer vertrokken we stappen stevig door want het wordt volgens mijn gids een zware etappe, gelukkig lopen we door een bos waardoor er flinke stukken met schaduw zijn. Op een gegeven moment krijg ik het gevoel dat ik door het molenveld loop een mooi heideveld strekt zich uit temidden van het bos. Voor ik er erg in heb ben ik in het plaatsje
waar de etappe eindigd, ik vul mijn veldfles, en bedenk dat een heerlijk koud biertje me goed zal doen.

Michael had gezegd dat hij me wel weer zou inhalen maar die heb ik niet meer gezien.

Goed voorbeeld doet goed volgen een man van middelbare leeftijd doet met me mee en we gaan onder een parasolletje zitten en genieten van het koude gerstenat,  even later komen er 2 duitse dames bij zitten en gezamelijk gaan we naar het volgende dorpje.
De man komt uit Australië en heet Rob hij ziet er jong uit voor z'n leeftijd want hij is 67 en een gepensioneerde jurist, de dames (Henny let op ) zijn van mijn leeftijd Doris van 50 en Kirsten van 49 komen uit Kassel en zijn verpleegsters.
De verpleegsters was ik al vaker tegen gekomen, Rob nog niet. Al met al vond ik deze etappe een peuleschil in vergelijking met gisteren. We schrijven ons in in de gemeentelijke herberg, en dan beginnen we met de huishoudelijke taken; douchen, bed opmaken kleren wassen en ophangen.
Ik vraag een van de verpleegsters of ze mijn blaren wil verzorgen, gelukkig vind ze het geen probleem, zelf kan ik er net niet goed bij.

Buenos tardes

Hitte

Vanmorgen vroeg opgestaan, om even voor zeven loop ik de deur uit,  Michael een amerikaanse attorney soort van notaris loopt net voorbij en ik loop met hem mee want we hebben al eerder kennis gemaakt, we hebben gisteravond samen het pelgrimsmenu genuttigd. Michael is begin 60 denk ik en heeft net een bypass operatie achter de rug waarvan hij herstellende is, hij is  ook chairman van een organisatie die de appalachian trail heet.
Dat is een wandelpad in amerika dat 4000 km lang is.

Omdat we vroeg zijn vertrokken zijn de bars nog gesloten en heb ik nog geen koffie gehad, om 9 uur vind ik het wel goed en ga ik maar ontbeiten, ik koop om de andere dag een brood, wat fruit een komkommer en stuk droge worst, zodat ik altijd even kan gaan zitten en wat kan eten.
Na het ontbeit wordt het in rap tempo bloedheet het is ongeveer 30 graden, we pikken onderweg Paolo en Vicky op en zingend ( frère Jacques in canon) vliegen de kilometers voorbij. Michael is van joodse afkomst en verteld een aantal verhalen over het joodse volk, uit het eerste testament, helaas ben ik een half uur later de verhalen ook al weer vergeten. Tegen de middag komen we aan in Belorado, Vicky en Paolo gaan verder maar ik vind het genoeg voor vandaag, mijn gids zegt dat de etappe erop zit. Ik heb een dag goedgemaakt en zit netjes op schema.
Michael vind het ook genoeg en we vinden een kleine herberg naast de kerk, lekker koel, net wat ik nodig heb, ik heb last van de warmte en voel me een beetje misselijk , hoofdpijn .
Na een cola-tje in de plaatselijke bar  ga ik een poosje liggen, waarna het een stuk beter gaat nog even wat gegeten, gedouched en de was gedaan.

Tijd om een tafeltje te reserveren in het restaurant, we lopen er naar toe en het blijkt bij een andere herberg te zijn die een groot zwembad hebben in de tuin, Nou dan boeken we die volgende keer zegt Michael.

Buenos noches

Kippenhok

Afgelopen nacht heb ik in een Kippenhok geslapen, 8 vrouwen en maar 2 mannen waaronder ik het ergste was het waren duitse dames, en ze waren goed aangeschoten. De moppen vlogen door de kamer, en ze gingen allemaal over mij de andere man sliep al toen we binnen kwamen. Maar het was super gezellig.
Vanmorgen weer om iets over zeven vertrokken, samen met Carsten en Eric, ook hen heb ik verteld dat ik mijn eigen camino moet lopen en dat ik vandaag hen verlaat, tegen de middag is het zover en ik ben ze verloren een poosje later zie ik ze nog zitten en wens ze viejejo camino,en ga verder met Paolo en Vicky Paolo is beroeps muzikant en Vicky binnenhuis architect zij uit Londen hij uit Italie maar woont in Bonn. Het is een behoorlijk stuk dat ik vandaag wil lopen, 31 kilometer in totaal
De zon brand er goed op wat het niet eenvoudiger maakt
Wat helpt is dat we zingen, al zingend vliegen de kilometers en we berijken de beoogde stad, maar mijn voeten branden nu wel, gelukkig geen blaren.
ik heb nog een poosje door de stad gezworven op zoek naar een tandenborstel omdat ik de mijne waarschijnlijk heb laten liggen in Ventosa.( Sorrie René)

Week 1 zit erop

Vannacht werd ik rond middernacht wakker, het was bloedheet op de kamer, eruit en ramen opengezet, gelijk maar even naar de wc.
Vervolgens werd ik om een uur of 4/5 weer wakker doordat du buurvrouw mij met haar kopplamp recht in mijn gezicht scheen, gelijk klaar wakker en dus maar weer naar toilet.
Nog even gedommeld en maar opgestaan, Carsten en Eric hadden eenzelfde ervaringen gehad en waren om Kwart over 6 al vertrokken, ik sms hen dat ik ze wel weer terug vang. Met Ronald had ik al afgesproken dat ik vandaag alleen of met de Denen zou lopen dus ben ik tegen 7 uur vertrokken tegen een uur of negen tref ik de wijde heren in Logroño ze hebben net een beetje ontbeten, ik wandel samen met ze verder vandaag, tegen een uur of 1 komen we bij de beoogde herberg aan, maar ik stel voor om verder te lopen de volgende herberg is maar 9 kilometer verderop. Na wat overleg besluiten we dat we een halfuurtje pauzeren een pilsje en dan door naar die herberg.
Tegen 4 uur komen we aan in de herberg mensen die net naar buiten komen zeggen dat het vol is, maar gelukkig heeft de dame nog 3 bedden.
Onder het eten zeggen de Denen dat ze morgen niet meer willen lopen dan 20 km, ik ben dat wel met hun eens ze moeten nl niet met mij meelopen maar hun eigen camino lopen.
Ik kijk morgen wel hoe het gaat, gaat het goed, loop ik verder maar is het klotenweer dan stop ik wellicht ook na 20 km.
Ik zit nu goed op schema heb nu 185 km gelopen, gelukkig ben ik er nog lang niet want ik heb nog 592 km te gaan.
Tot nu toe gaat alles zoals gepland, geen blaren, kramp is over, beetje pijn in de benen en voeten, maar dat hoort ook zo, afzien hoort erbij.

Ik zit in een soort van bibliotheek mijn blog te schrijven als 2 meisjes aankloppen voor onderdak, de dame van het hostel stuurt ze verder.
Ik spreek haar aan en vraag of dat het moeilijkste is van het vak, ze zegt nee hoor, je hebt ze gezien, ik vraag altijd waar ze vandaan komen lopen, dan weet ik hoeveel kilometer ze gelopen hebben, als ze meer dan 30 km hebben gelopen en er zeer vermoeid uitzien zal ik ze vast niet weg sturen maar een plaats op de grond aanbieden, maar komen ze om half 7 aankakken en hebben nog geen 15 tot 20 km gelopen en zien er nog redelijk fit uit, dan is het kun eigen schuld, dan heb ik geen medelijden.
Nu weet ik dus wat ik moet doen en moet zeggen als ik ergens aankom haha.

Buenos noches

Rustdag

Vandaag een rustdag
Ik heb afgesproken dat ik vandaag met Ronald mee zal lopen, hij zegt: " een ouw man als ik, moe nie zo vroeg nie beginne."  Dus we starten pas na 8 uur.
We lopen door een open landschap, waardoor ik zelfs een beetje verbrand, op eens zegt Ronald dat hij even een sanitaire stop moet hebben, ik zeg ik loop wel rustig door.
Na een minuut of 5 is hij weer terug en vervolgen we onze weg ik vertel hem dat we bij een grote boodschap wel eens zeggen dat we even Nelson ( Mandela) begroeten, hij vond het wel grappig geloof ik want even later zegt hij ik moet even Nelson de groeten doen. Alweer dacht ik nog, ik loop weer rustig verder en boven aan een heuvel wacht ik om hem.
Een poosje verder zegt:" I had a little accident" waarop ik antwoord " yep I can smell it, shit happens". Ook dat hoort bij de camino, ik spreek wat dat betreft uit ervaring want in schotland heb ik hetzelfde gehad.
Ik houd me daarom maar beter stil, het kan mij morgen overkomen.

In het stadje Viana worden we begroet door Erik hij zit glunderend op een terrasje met een glas wijn, kom erbij zegt hij en ik kijk Ronald aan wat zullen we doen, doorgaan of stoppen, ik zeg we stoppen kun jij je douchen, en uit rusten.
Daarna  lekker op een terrasje gezeten en eerst een groot glas bier genomen, nu een lekker genieten van  wijntje.
Straks gaan we een heerlijke paella eten spreken we af.
Buenos noches

PoehPoeh

Na een langzame start vanmorgen, onbewust wachten we eigenlijk op Erik en Carsten, zetten we koers op Estella.
Ronald heeft vrijdag een van zijn teennagels moeten verwijderen toen deze helemaal blauw werd, hij heeft gisteren op sandalen gelopen maar wil vandaag zijn loopschoenen weer proberen.
Gelukkig gaat het redelijk en een paar uur later doen we boodschappen in Estella.
Na Estella vinden we de wijn bron , we nemen het ervan en hangen een briefje op voor Carsten en Erik,
met het telefoonnummer van Ronald.
Ondertussen besluiten we om vandaag niet verder te gaan dan 10 km voorbij Estella. Echter bij de hostel aangekomen is er geen plek voor ons en moeten we 11 km verder lopen naar de volgende plaats.
We zijn nu de eerste honderd km voorbij.
Aangekomen gaan we wassen en douchen, als we naar beneden lopen voor het eten komen we Erik tegen ze hebben vandaag 40 km gelopen om ons in te halen, hij zegt ; we hebben je briefje gevonden en wilden vanavond jullie bellen.
Carsten voelt zich een stuk beter dan gisteren, ongeveer 70% van goed zegt hij.
Na een heerlijk pelgrims menu; pasta salade, bacon & eggs met frietjes, en een custardpudding na aangevuld met een fles spaanse rode wijn gaan we voldaan naar het hostel.
Dat was het voor vandaag, om mij heen is het een gesnurk van jewelste
Het noordbarger bos gaat plat vanavond.
Buenos noches

Regen en onweer

Redelijk geslapen vanacht, ik werd om 6 uur wakker omdat er vreemde geluiden uit de badkamer kwamen het bleek Carsten te zijn hij heeft maagkrampen, ik vertel hem dat hij alleen thee en beschuit moet eten vandaag.
Maar zoals gewoonlijk luisterd er niemand naar mij en na een kop koffie nemen de krampen toe, Ronald de zuid Afrikaan heeft echter de apotheek van zijn zwager op de rug en tovert een pil op tafel, Na een poosje gaat het beter, tijd voor een pauze, wéér een kop koffie en wéér de krampen dit maal echter zo erg dat hij moet liggen, tot overmaat van ramp gaat het ook nog regenen.
Gaan jullie maar verder zegt hij tegen Ronald en mij, Erik blijft wel bij mij.
Dus loop ik nu verder met Ronald.
Ronald heeft een rugzak, zijn vrouw is vorig jaar gestorven aan kanker, en omdat hij gepensioneerd is heeft hij moeite met het indelen van zijn dagen, hij mist zijn vrouw.
Een jeugdvriendin van hem die ook weduwe is heeft hem aangeraden om de de camino te lopen om zijn hoofd op orde te krijgen, en wellicht een relatie met haar aan te gaqn, zijn vrouw heeft hem dit gezegd voor ze stierf.
En zielige oude man die ik ben liep ik te janken toen hij de laatste dagen en de crematie beschreef, gelukkig liep ik voorop.
Een grote bui hangt voor ons en met een beetje mazzel berijken we een barretje en blijven droog, echter de volgende bui blijft ons niet bespaard, Na de bui even een foto moment.
We zitten nu in de bar en hij leest zijn smsjes voor die zijn geschreven in afrikaans grappig, want als ik een woord niet niet weet in het engels zeg ik het in nederlands en hij snapt wat ik bedoel.
Nou de pasta wacht ik moet aan tafel .
Buenos noches

Pamplona

Vandaag staat Pamplona op de kaart als groote plaats, bekend van het stieren rennen.
Inderdaad het stereotype van spaanse steden met smalle straatjes, ik vind deze straatjes altijd leuk om te zien.

Vannacht eindelijk redelijk geslapen, de zuid Afrikaan die het onderste bed had vannacht heet Ronald en is een gewezen economie proffesor,  vandaag lopen we samen met de denen Carsten en Erik naar Pamplona en kijken wel waar het schip strand.

Ik had me voorgenomen om in Pamplona een spaans simkaartje te kopen voor mijn telefoon zodat ik weer internet tot mijn beschikking heb. Carsten en Erik zeggen dat ze wel even rustig aan verder lopen, ik loop een winkeltje in waar ze telefoonkaarten verkopen, er zit een dikke negerin achter een toonbank, en voor deze toonbank zit een jonge eveneens donker gekleurde man met een donkere rayban zonnebril op te lezen.
Ik wacht tot ze me aanspreken maar ze zijn dat volgens mij niet van plan.
Dan wordt wordt mijn aandacht getrokken door de  enorme boezempartij van de negerin, ze heeft een diep uitgesneden decolete met een gigantische tattoo op haar rechter borst.
Ik besluit maar de stilte te beëindigen, helaas spreekt ze geen engels, gelukkig de jonge man een beetje, waardoor ik krijg wat ik heb gevraagd.
Toen ik vroeg naar de instellingen van de provider voor internet toegang, werdt het te moeilijk, daar had ze nog nooit van gehoord.
Op dat moment komt er een engelsman binnen en met alle plezier wel even wil helpen.
In rap tempo worden er woorden gewisseld, en even later krijg ik mijn geld terug en mag ik het simkaartje weer inleveren?
We krijgen aanwijzingen mee naar de volgende telefoonwinkel, alwaar ik wel alles krijg wat ik nodig ben, ik dank de engelsman en hij wenst mij een buen camino waarna ik alleen de weg vervolg.

De mensen in Pamplona zijn heel aardig en behulpzaam, zo sta ik te kijken waar ik naar toe moet, zie je direct mensen wijzen welke weg je moet gaan.

Na een paar honderd meter laat ik Pamplona achter me en heb ik het idee dat ik de rest van de dag alleen zal moeten lopen, ik pep mezelf een beetje op dat ik niet moet zeuren en zet de pas er goed in, Na anderhalf uur niemand gezien te hebben ontwaar ik in de verte een paar mensen, ik time de afstand en kom er achter dat ze ongeveer een half uur voor me lopen.
Nog iets sneller want straks moet ik in de bergen slapen denk ik.
Plotseling loopt er nog een persoon vlak voor me, hij zegt niks dus ik wens hem goedendag en loop verder, weer zwijgt hij, uitgeput waarschijnlijk, het was een heel eind bergop.
Ik krijg vleugels en ren haast de volgende heuvel op waar een dorpje is, gelukkig keek ik even een zijstraatje  in anders had ik de hostel gemist.
Ik loop naar de deur waarop deze voor me wordt geopend door Erik, hij vraagt waar of ik gebleven was ze hadden nog op me gewacht in een barretje.

Het stel is weer compleet, ze staan te wachten op de eigenares van het hostel, ze komt maar niet dus ik zeg dat ik wel naar binnen loop.
Een meisje achter de bar vraag ik of er plaats is voor 4 personen, ze doet navraag en stuurt ons naar boven, zoek maar een plekje zegt ze.
Ik ga als laatste naar boven maar er is geen bed meer over, dus weer naar beneden.
Ditmaal gaat de eigenaresse mee naar boven, ze checkt of alle bedden bezet zijn en inderdaad concludeert ze alles vol. Ik zeg ik heb wel een luchtbedje mee, maar dat wuift ze weg.
Kom maar mee zegt ze, we lopen naar een deur, ze opent deze en ik sta in een appartementje, you can sleep here zegt ze. Keukentje eetkamertafel met 6 stoelen bank luie stoel secretaire alles erop en eraan, 20 euro met diner en ontbijt,
Wie döt mij wat...
Nou dat was weer een dag, buenos noches.

Carsten en Erik

Carsten en Erik

Vanacht weer slecht geslapen, dit keer omdat mijn grootste vijand meneer kramp weer langs kwam. ik sliep in een recentelijk verbouwde hostel met 180 slaapplaatsen 2 stapebedden tegenover elkaar in een soort hokje, ik had pech want in mijn hokje waren de bedden al bezet behalve de bovenste, probeer maar met kramp dat kloten trappetje op en af te klimmen.
Vanmorgen weer met koppijn vertrokken dus maar het was dragelijk, ik liep dit maal alleen, af en toe een praatje met deze of gene.
Op een gegeven moment zag ik een sigaretten peuk liggen op de grond en moest inwendig even glimlachen, waarschijnlijk van Carsten en Erik dacht ik.
Carsten en Erik zijn 2  Deense gepensioneerde  brandweermannen die om Eriks pensioen te vieren gezamelijk de camino lopen, ik heb ze gisteren voor het eerst ontmoet en ze ervaren als zeer goedlachs.
Carsten is 60 en Erik 59 hij wordt 60 aan het eind van de maand, dat wordt hem dan ook keer op keer verteld, jij bent de jongste.
Erik is een grote stevige man en Carsten daarbij vergeleken een mager mannetje, maar humor en gespot is hen niet vreemd, Erik zegt dat ze getrainde slapers zijn, en dat hij het liefst direct terug wil naar de kazerne want hier moet ik te veel inspanning leveren.
Een past honderd meter verder werd mijn vermoeden bevestigd en zaten de heren gezellig langs het pad te roken, vanaf hier zijn we gezamelijk verder gegaan, het gaat zo goed dat we besluiten om alvast een stukje van de route van morgen te doen. In ons enhausiastme lopen we de afslag voorbij zodat we een kilometer te vet waren en dus terug moeten. Gelukkig is er nog plek en log ik nu weer in het bovenste bed, onder me ligt een zuid Afrikaan van 72 die wil ik het niet aandoen om zonder trap naar boven te klimmen.
Voor vandaag buenas tardes en wellicht tot morgen.

Nog een paar kilometer

Sepp

Sepp

Vandaag voor ben ik officieel begonnen met lopen en Bert je hebt weer gelijk ik lijk wel gek, vanaf de 1e meter gelijk omhoog en dat de eerste 20 kilometer, de laatste 5 kilometers gingen daarna haast stijl naar beneden.<br>
Gelukkig is er ook genoeg te genieten, het zonnetje kwam er gelijk al bij waardoor de vele bloemen een zwoele zoete geur langs het pad stuurden, leeuwerikken fluiten een vrolijk deuntje, voor mij kan het niet mooier beginnen.<br>
Voor mij loopt een grappig mannetje zigzaggend over de weg, hij stelt zich voor als Joseph maar iedereen noemt hem Sepp.<br>
Sepp is 59 en is een gepensioneerde braziliaanse militair, hij is op rondreis geweest met zijn vriendin door Portugal, Spanje, en Frankrijk, de vriendin is weer naar huis en hij gaat de camino lopen.
Ik vraag Sepp waarom hij zo zigzaggend over de weg loopt, waarop hij antwoord: dan loop ik wel een paar meter extra maar voor mijn gevoel is het niet zo stijl.
Logica van een pond worst dacht ik eerst, maar bij het afdalen liep ik ook te zigzaggen.
Sepp is een man met groot hart als ik kramp krijg komt hij bij me staan en snijd een paar schijfjes van een komkommer voor me af en zegt langzaam op kauwen, da verdwijnt de kramp, of het door die komkommer kwam of de extra slok water weet ik niet maar de kramp ging langzaam over.
Na het kramp incident ontfermt Sepp zich over een paar Denen met wie hij rek en strek oefingen doet, we besluiten samen de dag verder te lopen, en tegen een uur of 4 berijken we Roncevalles, een oud gebouw met een super modern hostel.
Heerlijk gedouched en mijn kleren gewassen, nu even mijn blog bijwerken en om 7 uur aan tafel voor het pelgrims menu in het restaurant. Buena notte en wellicht tot morgen.

Vertokken

Camino de Santiago de Compostella, hoe komt een Drent  van protestantse oorsprong erbij om op pelgrims tocht te gaan naar het verre Spanje, 770 kilometer lang is deze camino frances.

Voor diegenen die het verhaal nog niet hebben gehoord zal ik het nog een keer vertellen.
Een paar jaar geleden werdt de toenmalige schoonvader van mijn oudste zoon 50 en kreeg van zijn kinderen een cheque kado voor een reis naar Cuba, ik kwam met Frank in gesprek over zijn kado en grapte dat het bij mij nog 2 jaar duurde voordat ik 50 zou worden en dat als de jongens niet vanaf dat moment aan het sparen sloegen ik waarschijnlijk een voetreis naar Rome kado zou krijgen.
Een jaar later zocht ik in de boekhandel in Emmen een boekje a la "hard gras" maar dan over fietsen, ik had een kadobon van 25 euro, maar kon niet vinden wat ik zocht, dan maar een roman van Coelho en ik liep richting de romans toen mijn oog viel op een boekje van een jonge vrouw " ik ga op reis en neem mee" het boek ging over een deze vrouw wiens man zeer jong overleed en zij ging op pelgrims tocht naar Santiago de Compostella.
Ik dacht leuk, maar niet wat ik zocht, naar de romans dus, het eerste boek van Coelho die uit het schap pakte had de titel " pelgrimstocht naar Santiago de Compostella".
Het eerste boek heb ik gepakt en Christien gebeld dat ik als ik 50 werd ik op pelgrims tocht naar Santiago de Compostella zou gaan.
En  zo is het geschiedt, met dank aan een heleboel sponsors (waarvoor nog allemaal mijn hartelijke dank, vooral mijn grootste sponsor mijn oudste zoon Ronald zonder zijn bijdrage had dit niet gelukt ) ben ik nu dus vertrokken.


Vanmorgen om half 4 ging de wekker, Christien was niet goed wakker te krijgen waardoor we bijna 10 minuten te laat vertrokken, gelukkig was het rustig op de weg en kon ik nog 5 minuten goed maken, om half 5 waren we bij de Mac in Meppel waar Cor en Janneke ons hebben opgepikt om onze reis te vervolgen naar Brussel/Charleroi.
Het bleef rustig op de weg want het is vandaag de dag van de arbeid en die wordt in heel Europa gevierd, op zich is dat handig maar het blijkt ook nadelen te hebben.
Na een poosje op het vliegveld te hebben gewacht, heb ik mijn rugzak op de band gezet, en heb Christien, Cor en Janneke bedankt voor de lift afscheid genomen en nu is mijn avontuur echt begonnen, want alles wat nu komt heb ik niet vooraf kunnen regelen.
De vlucht was een eitje, en om half 12 lande het vliegtuig op Biarriz airport, ik had inmiddels kennis gemaakt met een koppeltje belgen een paar nederlanders en een Croat, daar we geen taxi vooraf  geregeld hadden wilden we met het openbaar vervoer naar St Jean, helaas daar stak de dag van de arbeid een stokje voor want geen bus op 1 mei.
Dan regel ik wel een taxi busje voor een man of 8 zei ik.... en zo gezegd zogedaan met 2 taxis zou het moeten kunnen vertelde de chauffeur voor 30 euro per persoon, dat was een faire prijs, maar de belgen vonden het te duur waardoor we met 3 nederlanders en de croaat met 1 taxi zijn vertrokken.

De chauffeur zette ons na een uurtje netjes bijna voor de deur van het pelgrimsburo af alwaar ik mijn Credential (stempelkaart) moest kopen, de vriendelijke dame vroeg of ik ook onderdak moest hebben en regelde dat ter plekke voor de zegge van 10 euro heb ik mijn stempelkaart, een bed met douche en een ontbijtje voor morgenvroeg.
haha wie dut mij wat...
Heb nu even de tijd om het dorpje rond te lopen en een wat foto's te maken, deze volgen zodra ik een wifi hotspot heb gevonden, dat kan volgens mij nog wel een paar dagen duren.

Het weer is hier heerlijk weer jasje heb ik op de zaal ( tja ik slaap op een zaal met nog een stuk of 20 mede pelgrims) gelaten en slenter heerlijk nog even rustig door de straatjes, maar morgen gaat het echt beginnen.

De laatste week voor vertrek

De laatste week gaat in, tickets zijn gekocht,  gelukkig wel want geloof het of niet ik was weer eens het haasje, ticket geboekt en betaald, ik wacht op de laatste pagina van de bevestiging, en wacht en wacht.... wat denk je storing....
Gebeld naar "cheaptickets.nl" tja een storing dan kunnen we helaas niets voor u doen, we storten u het geld wel weer terug of we proberen het later op de avond nogmaals, dat laatste dan maar.
Een uurtje later weer geprobeerd maar toen waren de tickets ineens 30 euro duurder, waardoor ik zoiets had van "laat maar stort het geld maar terug, ik ga wel met de auto".
Maar met de auto kost inmiddels ook een godsvermogen met de huidige brandstofprijzen.

Na een nachtje onrustig slapen toch maar weer achter de computer en opnieuw geprobeerd een ticket te boeken, ditmaal een paar dagen later vertrekken dan maar, en gelukkig het lukte.
Als alles goed gaat vlieg ik dinsdag 1 mei om 10:30 vanuit Brussel/Charleroi  naar Biarriz, en kom ik op zondag 3 juni weer aan in Amsterdam om 09:10.

Vandaag mijn uitrusting compleet gemaakt, EHBO pakketje, toilet artikelen, ik heb zelfs nog een nieuwe slaapzak en nieuw matje gekocht (de helft in gewicht en volume) waardoor mijn rugzak steeds verder onder de 10 kilo komt.
Christien zucht nog maar eens en trekt de knip weer open, dat wordt voor haar ook op rantsoen als ik weg ben.
Wat is de inhoud van mijn rugzak?:
1 slaapzak, een slaapmatje (voor als er geen bed meer vrij is), 1 waterfles, 1 paar wandelstokken, 1 ehbo kit, 1 lichtgewicht sporthandoek, paspoort, tickets e.d. en een routeboek voor de camino.
Volgens de doorgewinterde pelgrims is dit ruim voldoende

Er is onderweg bij iedere refugio (herberg) gelegenheid om te wassen, dus blijven we praktisch en nemen we maar 3 stel kleren mee, 1 heb ik aan, 1 die droog is en 1 die je moet wassen of net gewassen hebt en dus moet drogen. Wassen doe je met het zelfde blokje zeep waar je je ook mee wast, en dat is hetzelfde blokje sunlight zeep waarmee oma ook al haar was deed, jeemig wat zijn die outdoor mensen bij Bever zwerfsport toch creatief.

Net contact gemaakt met een dame die ook mee gaat naar Santiago, ze zit op dezelfde vlucht en we hebben afgesproken dat we samen wellicht een taxi nemen van Biarriz naar Saint Jean Pied de Port.

Helaas was het deze week weer baggerweer en ben ik nog niet helemaal hersteld van een verkoudheid/griepje zodat er geen trainingskilometers zijn gemaakt maar als ik rustig aan begin met de camino dan mag dat geen probleem worden lees ik overal.

Jarig

Nou 50 jaar en nog 2 weken voor vertrek.
Vandaag de site en blog geïntegreerd, volgens mij is dat wel gelukt.

ik hoop dat deze blog beter is dan die in google sites, daar kon de lezer geen reactie plaatsen op berichten.